Ukierunkowanie interdyscyplinarnych związków z pozycji określonej roli zawodowej nie może burzyć struktury dyscypliny naukowej

Wprost przeciwnie. Trzeba zakładać zachowanie specyfiki każdej dyscypliny naukowej, harmonijnie łącząc je w spójny system wiedzy, umiejętności, nawyków nauczyciela. Nasuwa to szereg dalszych pytań o znaczeniu podstawowym. W pierwszym rzędzie dotyczy to przedmiotów, które mają być podstawą tych związków interdyscyplinarnych. Szczególnie ostro zarysowuje się ten problem wtedy, gdy kształcimy nauczycieli w zakresie kilku kierunków. Ale nie tylko. Dotyczy to również bloków przedmiotowych, na które składają się: dyscyplina kierunkowa i jej budowa, przedmioty pedagogiczne i społeczno-polityczne. Warto tu jeszcze zwrócić uwagę na związek .między rozwojem nauk społecznych a kształceniem nauczycieli. Chodzi o nauki ekonomiczne, polityczne, psychologiczne, socjologię, filozofię, antropologię i inne bezpośrednio interesujące szkołę i nauczyciela. Dyscypliny te wypracowały własne systemy pojęciowe, własne założenia (metodologiczne, metody i techniki badawcze, zwiększy się ich zdolności diagnostyczne i prognostyczne. Nauki są dziś w coraz większym stopniu stosowane w kierowaniu zespołami ludzkimi, w kształtowaniu postaw w analizie procesów i zjawisk życia społecznego, w zarządzaniu różnymi dziedzinami gospodarki, kultury, oświaty. Prace Komitetu Ekspertów wyraźnie wykazały pożytek płynący ze współpracy przedstawicieli różnych dyscyplin nauki.