Główną funkcją oświaty dorosłych jest uzupełnianie braków w wykształceniu

Oświata dorosłych nadal też spełnia funkcje kompensacyjne wobec systemu szkolnego. Na czoło tych zadań wysuwa się konieczność nauki czytania i pisania, likwidacji analfabetyzmu. Zadanie likwidacji analfabetyzmu wysunęło się z całą ostrością w w. XIX i pozostaje ono aktualne dziś, jeżeli weźmie się pod uwagę fakt, że na kuli ziemskiej jest jeszcze ponad 700 milionów ludzi nie umiejących czytać i pisać. W okresie zaborów różne instytucje oświaty i kultury wyrównywały braki kształcenia szkolnego i przyczyniały się do krzewienia kultury wśród szerokich warstw społeczeństwa polskiego. Po odzyskaniu niepodległości, a jeszcze i w pierwszych latach Polski Ludowej mimo obowiązku szkolnego, szybkiego rozwoju szkolnictwa i instytucji oświaty dorosłych nie zdołano objąć kształceniem wszystkich dzieci i dorosłych analfabetów. Dlatego zadanie to dominowało też w działalności instytucji oświatowych w Polsce Ludowej w pierwszej fazie rozwoju socjalistycznego systemu oświatowo-wychowawczego, mającego na celu zapewnienie wszystkim obywatelom warunków do kształcenia się nie tylko w wieku dziecięcym i młodzieżowym, lecz również w wieku dojrzałym, aż do starości.