Praktyka oświaty dorosłych dała podstawy dla opracowania nowej dziedziny wiedzy pedagogicznej

Andragogiki, której przedmiotem jest kształcenie i rozwój ludzi dorosłych. Andragogika wniosła do nauki nowe problemy badawcze dotyczące potrzeb, celów, treści i metod kształcenia ludzi dorosłych. Ujawniła też zupełnie nowe zależności zachodzące między nauczycielem a uczniem. Mamy tu do czynienia ze specyficznym modelem stosunków między nauczycielem a uczniem w procesie kształcenia, znacznie odbiegającym od układów występujących w procesie kształcenia dzieci i młodzieży. Jakie jest przejście z jednego typu relacji do drugiego, w jakim momencie powinno to nastąpić? Pytanie o to, jak’przejść od pedagogiki do andragogiki, jak stworzyć teorię ciągłości kształcenia rozwoju człowieka na przestrzeni całego życia, jest problemem-centralnym dla wypracowania nowoczesnej koncepcji kształcenia ustawicznego. Z drugiej strony zaś oświata dorosłych, a w zawodzie nauczyciela zespół form zdobywania i uzupełniania kwalifikacji, doskonalenia i samokształcenia, wymaga dziś przewartościowania z punktu widzenia celów, treści, metod i organizacji kształcenia ustawicznego.