Wczesne wdrożenie do samokształcenia wywiera istotny wpływ na kształcenie w czasie nauki szkolnej

Uniwersyteckiej, ale i potem, na przestrzeni całego życia. Rozłączone, autonomiczne ujmowanie kształcenia przygotowującego do podjęcia pracy zawodowej oraz form podnoszenia kwalifikacji w okresie pełnej aktywności zawodowej faktycznie sankcjonuje dotychczasowy stan rzeczy, charakteryzujący się tym, że budowano niezależnie od siebie autonomiczne systemy kształcenia odpowiadające wiekowi dziecięcemu, młodzieńczemu i okresowi pełnej dojrzałości. Przy ujęciu kształcenia ustawicznego jako dodatku do kształcenia podstawowego nie mogą znaleźć rozwiązania problemy najistotniejsze dla idei kształcenia ustawicznego, a mianowicie budowanie programów i organizowanie zintegrowanego systemu kształcenia w ciągu całego życia. W dzisiejszym złożonym i zmiennym społeczeństwie człowiek, który chce żyć na miarę swych czasów, musi dokonywać sporego i ciągłego wysiłku. A w tej sytuacji traktowanie oświaty ustawicznej jako elementu dodatkowego, uzupełniającego, jest obrazowo mówiąc oglądaniem problemów dzisiejszego człowieka przez pryzmat wyobrażeń Mikołaja z Nagłowic.