Okres dzieciństwa i młodości stanowi trwałą wartość w przygotowaniu jednostki do pracy i życia w społeczeństwie

Okres ten zapewne i w przyszłości pozostanie jako okres przeznaczony na zdobywanie wiedzy i umiejętności, na przygotowanie do podjęcia pracy, do życia w społeczeństwie, uczestnictwa w kulturze. Ale rzeczą pewną jest również i to, że w dynamicznie zmieniających się społeczeństwach określony typ informacji nie wykazuje większej przydatności w późniejszych okresach pracy i życia, a nawet może stanowić zbędne obciążenie intelektualne. Została też zgromadzona bogata argumentacja na rzecz tego, że zdobywanie niektórych zakresów wiedzy i umiejętności można przerzucić na dalsze okresy, na etapy adaptacji zawodowej czy pełnej samodzielności zawodowej. Obecnie coraz częściej i coraz bardziej konsekwentnie wysuwa się postulat, by kształcenie szkolne czy uniwersyteckie przygotowało człowieka nie tylko do podjęcia pracy, lecz także do podjęcia dalszego kształcenia i doskonalenia jako niezbędnego warunku kontynuacji pracy zawodowej. Koncepcja kształcenia ustawicznego jako dodatku do kształcenia szkolnego i uniwersyteckiego nie rozwiązuje więc najistotniejszych dla idei kształcenia ustawicznego problemów, a mianowicie budowania programów i organizacji zintegrowanego systemu kształcenia, uwzględniającego potrzeby człowieka w całym okresie jego aktywności zawodowej oraz potrzeby ciągłego harmonijnego rozwoju jego osobowości.