AUTORYTET OSOBISTY
Uczony, który cieszy się także autorytetem osobistym wśród współpracowników, wie o tym, że będą oni nie tylko gotowi wykonać jego polecenie, ale — co więcej — będą skłonni wyrazić swoją dezaprobatę wobec każdego, kto takiego polecenia nie wykona. Będzie on słuchany nie tylko dlatego, że ma władzę, ale dlatego, że ludzie będą przekonani o zasadności naukowej lub moralnej jego poleceń. Tam wszędzie, gdzie kierownik cieszy się rzeczywistym autorytetem osobistym, istnieje swoista wewnętrzna więź między kierującym a kierowanymi, oparta na wzajemnym szacunku. Brak jej natomiast w przypadku autorytetu urzędowego, który nie jest wsparty autorytetem osobistym, wówczas między kierującym a podwładnymi tworzy się — niby przepaść — dystans społeczny, który wynika m. in. stąd, że ci ostatni mają po prostu przygnębiające uczucie własnej słabości oraz swej formalnej podległości w stosunku do kierownika.